Translate

czwartek, 30 czerwca 2011

Nauka z ran płynąca





W długi czerwcowy weekend odwiedziliśmy Kazimierz nad Wisłą. Orzeszek, jak zwykle na wyjeździe i jak rzadko w domu, był grzeczny, zgodny i wytrzymały. Renesansowe miasteczko okazało się rajem dla małej dziewczynki pragnącej być królewną, a wizyta na zamkowej baszcie rozpaliła wyobraźnię Orzeszka do tego stopnia, że zapomniał nawet o swym zwyczajowym: "Bolą mnie kolanka!"
To wszystko nie znaczy jednak, że Orzeszek zachowywał się nierozsądnie, odłączał się od "mamki i tatunia" albo ryzykował wspinaczkę na własną rękę. Skądże! Wręcz przeciwnie.
Kiedy "tatuń" znudzony tradycyjnym wejściem na Górę Trzech Krzyży postanowił ruszyć na przełaj, Bisia krzyknęła:
- Co ty lobis!? - a potem wskazując na swoją bliznę nad okiem dodała - Widzis to? Widzis? Chces mieć taką samą?
Cóż miał zrobić biedny "tatuń"? Zawrócił z obranej drogi i cicho westchnął...
- Jajko mądrzejsze od kury.

sobota, 18 czerwca 2011

Wstydliwa profesja



Chcemy być wzorem dla swoich dzieci. Skrycie marzymy, by kiedyś powiedziały, że chcą być takie jak my i robić to co my. Może to nawet sensowne, jeśli jest się adwokatem, lekarzem, czy inżynierem od dróg i mostów, ale poza tym...
- Mamo, cy ty jesteś celnikiem? - zapytał mnie dziś Orzeszek.
- Tak. - odpowiedziałam i wywołałam fontannę łez.
- Nie mozes być! Nie mozes być! - spazmowała moja córka, a ja zastanawiałam się o co jej chodzi.

W końcu stoimy na straży granic Unii, chronimy ginące gatunki i własność intelektualną, informatyzujemy się na potęgę. Trzylatka może tego nie wiedzieć, ale żeby aż płakać???

- Bisiu - próbowałam ją uspokoić - to nie jest taki najgorszy zawód.
- Jest najgolsy, jest! - chlipał Orzeszek.
No fakt... to prawie "najstarszy zawód świata". Już w czasach biblijnych nie chciano nawet jadać z celnikami i poborcami podatków. Ale... zaraz, zaraz, w końcu jeden z nich, Mateusz, został ewangelistą. O co temu dziecku chodzi???
- Bisiu - zaczęłam się tłumaczyć - ja mam taką pracę.

- A w domu nie jesteś celnikiem? - Orzeszek wytarł oczy.
- Nie, w domu jestem twoją mamą. - odpowiedziałam trochę zaskoczona - A myślałaś, że jestem?
- Tak - odrzekł smutno Orzeszek - i dlatego płakałam.
Morał? Albo powinnam przystopować z opowiadaniem o pracy, albo moje dziecko ma coś do ukrycia, bo przecież "celnicy widzą więcej".

środa, 15 czerwca 2011

Od kuchni



Latem Orzeszek robi się niejadkiem obiadowym. Śniadania i kolacje pochłania jak zwykle, ale przekonanie jej do obiadu staje się nie lada wyczynem. Staram się wymyślać jakieś nowości, ale czasem nie skutkuje, a czasem mi się nie chce, więc pozostaje zamrożony na „czarną godzinę” sos boloński. Pełnoziarniste spaghetti działa bez pudła. Bisia już w czasie gotowania kręci się po kuchni i pyta:
- Będzie makalon?
A kiedy zasiada do stołu, udaje, że się dziwi:
- Ooo, makalon… jakiś taki lobaczywy…
Chwilę ogląda te swoje robaki i zaczyna szuflować…, a potem prosi o dokładkę.
Serce rośnie! Zwłaszcza że poprzedniego dnia ledwo udało się wcisnąć ćwierć gałki, a jeszcze wcześniej tylko surówkę. Tymczasem z robaczywym makaronem nawet „obzydliwa” sałata robi się „pycha” i nie trzeba ciasteczek na deser. Cóż, najlepsze są proste rozwiązania.

sobota, 11 czerwca 2011

Kobra

Wróciłam ze służbowych wojaży w sam środek kryminału. Orzeszek knuje bowiem jak nas otruć. Może nie jest to zbrodnia doskonała, bo po prostu podchodzi i mówi: "Tatuń, wypij zatlute wino!" albo: "Natlę cię zatlutym olejkiem", ale strach jest. Zwłaszcza, że uśmiecha się przy tym szatańsko, a jak już się tego wina napijemy, woła: "Ha, ha, otlułam was i telaz umalniecie!"
Próbujemy na nią wpływać, mówiąc, że jeśli "umarniemy", nikt jej nie da jeść, nie wykąpie i nie włączy bajki na dobranoc. Na razie działa.
Orzeszek przybiega z antidotum i stwierdza: "No to was odtluje.", ale jak zacznie sięgać do górne j półki w lodówce i obsługiwać komputer, odtruwanie przestanie się jej opłacać. I co wtedy? Arszenik i stare koronki?