Wytrzymam

Ostatnio Orzeszek z tatuniem zabierali mnie z pracy. Jak to zwykle bywa, z ust koleżanek padały stare jak świat pytania: „Jak masz na imię?”, „Ile masz latek?”, „A lubisz chodzić do przedszkola?” Na to ostatnie pytanie, Orzeszek zgodnie z prawdą odpowiadał: „Nie, bo tęsknię za mamą.”
W końcu jedna z pań postanowiła mu wyjaśnić, że chodzi do przedszkola, bo mama musi pracować, żeby zarobić na nowe zabawki. Już miałam odpowiedzieć, że nie na zabawki, a na dach nad głową, buciki na zimę i fryzjera raz na 3 miesiące, kiedy moje dziecko rezolutnie odparło: „Ja mam dużo zabawek i jeszcze z nimi wytrzymam!”
Ech, podoba mi się to ekonomiczne myślenie w dobie kryzysu.

Dnia następnego ...

Po niedzielnych doznaniach cukierniczych, w poniedziałek Orzeszek odmówił jedzenia obiadu. Gorzej! Najpierw wyraźnie zażyczył sobie leczo, a potem nie chciał tego leczo jeść i to mimo gróźb, że nie dostanie ciastek cioci Ani, do której właśnie się wybieraliśmy.

Po kilkunastominutowej wojnie psychologicznej, Orzeszek w końcu spożył swoją porcję leczo, jednak atmosfera nadal była napięta.

Zakładając buty, słodkie maleństwo perorowało:

- Ty jesteś zbyt deneowa. Trzeba cię zamknąć i wyrzucić klucz.

Potem zaś, wychodząc na klatkę, straszyło:

- Będę się z tobą dalej kłócić na schodach!

Co prawda, groźba nie została zrealizowana, jednak sprawiła, że z lękiem zadaję sobie pytanie: „Co będzie dalej?” A było tak uroczo.

Uroczo

Z okazji wyzdrowienia wybrałyśmy się z Orzeszkiem do parku a następnie do cukierni. W parku standardowo zbierałyśmy liście, kasztany i żołędzie, zaś w cukierni, równie standardowo, jadłyśmy ciasto i piłyśmy herbatkę. Rozmawiałyśmy przy tym o 1001 sprawach, jak to kobiety mają w zwyczaju.

Orzeszek koniecznie chciał wypowiedzieć się na temat atmosfery tego niedzielnego popołudnia, bo w pewnym momencie, podnosząc głowę znad szarlotki, rozkazał:

- Zapytaj, jak mi smakuje!

- Jak ci smakuje, kochanie? – spytałam posłusznie.

- No… niezłe, niezłe. – Orzeszek z gracją uniósł filiżankę i kontynuował – To baldzo miło tak pić helbatkę z przyjaciółmi.

- O tak, bardzo miło – przytaknęłam w równie kulturalnym tonie.

- To jest uloczy dzień – orzekł Orzeszek.

Trzeba przyznać, że miał rację. Dzień był przeuroczy, ale już dnia następnego…