Trudności

Orzeszek miał jechać z Tatuniem na spóźnione ferie do Zakopanego. Ba... nawet pojechał, zaskoczyła ich jednak kolejna zima tego przedwiośnia i zawrócili do domu. Tatuń nie mógł już cofnąć wniosku urlopowego, więc wypuściłam go na Suwalszczyznę, licząc oczywiście na późniejszy dowód wdzięczności.

Zostałyśmy zatem same i czasem jest nam całkiem fajnie, a czasem całkiem niefajnie. I w tych mniej fajnych momentach Orzeszek wzdycha:

- Ciężko nam bez taty...

- Trochę ciężej, - pocieszam go - ale mówi się trudno.

- Mówi się trudno - sentencjonalnie odpowiada Orzeszek - i kocha się dalej!

Taaak.... Nawet nieobecnego Tatunia.

Empatia

Orzeszek polubił ostatnio maratony filmowe. W niedzielne poranki marzy mu się zalegnięcie na pół dnia przed telewizorem i oglądanie wszystkich bajek o królewnach albo wszystkich Madagaskarów albo wszystkich Shreków. Od czasu do czasu pozwalamy jej na takie nieodpowiednie rozrywki, a wtedy przeszczęśliwy Orzeszek zasiada, ogląda i komentuje. 

Ostatnio do Shrekowego maratonu dołączył tatuń. Tatuń mocno identyfikuje się z tytułowym bohaterem, zwłaszcza od momentu, gdy Shrek obarczył się rodziną, oglądał więc z dużym zainteresowaniem. 

Zainteresowanie to nie umknęło Orzeszkowi. Gdzieś na początku Shreka 4, gdy zielony ogr marzył tylko o tym by odpocząć od żony, trójki dzieci oraz niechcianej popularności i choć na jeden dzień znów stać się wstrętnym, budzącym odrazę potworem, Orzeszek zaczął się uważnie przyglądać rodzicielowi. Zauważywszy jego śmieszne i straszne westchnienia, ze zrozumieniem rzekł:

- Wiesz tato, ja już rozumiem jak ty się czujesz.

- Tak? A jak? - zapytał zaskoczony tatuń.

- No jak ten Shrek! Nigdy nie możesz od nas odpocząć!

Tatuń zaczął się śmiać, choć chyba głównie po to, by pokryć niewielkie zmieszanie. Czterolatka go rozgryzła.

Zima, zima, zima...

I znowu nie było nas przez miesiąc. Cóż...Orzeszek pozostaje co prawda w doskonałej kondycji intelektualnej, ale z jego starą matką to już gorzej. Matka realizuje się bowiem zawodowo, a że lat ma 30+, to jej sił na literaturę nie starcza.

A gdy matka w pracy, Orzeszek włazi na głowę ojcu. A że aura pozostaje sankowo-bałwankowa, włazi głównie na podwórku. Ostatnio Tatuń, w trosce o wzmacnianie Orzeszkowej odporności, zabrał córeczkę i jej sanki do lasu. Orzeszek wrócił szczęśliwy, a Tatuń przede wszystkim spocony. 

Okazało się, że Orzeszek już na początku postawił sprawę jasno:

- W tym układzie, ja rządzę, a ty ciągniesz!- zakrzyknął sadowiąc się na sankach.

Co na to Tatuń? Cóż... Ciągnął.

Co nowego?

Długo nas nie było, co nie znaczy wcale, że Orzeszek nie dzielił się z nami swoją elokwencją. Dzielił się chętnie, ale brakowało czasu i elokwencji, by to opisać. Mamy bowiem sezon grypowy i chorujemy seryjnie (Orzeszki i tata) oraz nie sypiamy (mama). 

Mimo niewątpliwych przeciwności, postaramy się jednak oddać sprawiedliwość wybitnej inteligencji Orzeszka. A zaczniemy od wspomnień z naszych (moich i tatunia) ostatnich wakacji (bo jak mówi pewna znajoma mama: "Wakacje z dziećmi, to nie wakacje").

- Tato, - zagadnął niewinnie Orzeszek - a jak byliście na Krecie, to było dużo miłości?

- Co? - zaczerwienił się tatuń - A miłości... Tak, tak, dużo.

- No i widzisz! - zatriumfował Orzeszek - Było dużo miłości na Krecie, to teraz jest Hania! I już tylko dużo pracy zostało!

Takie są skutki przedwczesnego uświadamiania dzieci z użyciem książeczki "Czekamy na rodzeństwo". Polecam.

Sanatorium

Orzeszek prawie każdy weekend spędza u dziadków. Obdarowuje ich swoim towarzystwem sprawiedliwie, jeden tydzień rezydując u babci Loli, drugi zaś u babci Wandy. Nie powiem, że rozpaczam z powodu jego sobotnio-niedzielnej nieobecności. Jednak raz na jakiś czas zdarza mi się zatęsknić za rodzinnym relaksem (jakby taki relaks w ogóle istniał).
Ostatnio zaproponowałam nawet Orzeszkowi, by choć raz spędził weekend w domu, z mamusią, tatusiem i siostrusią. Będziemy wspólnie leniuchować, łasować, spacerować i zacieśniać rodzinne więzy. Orzeszek nie dał się jednak nabrać.
- Nie, nie, nie - odparł z rezerwą - ja muszę odpocząć!
- Od czego? - zapytałam, choć w zasadzie znałam odpowiedź.
- No jak to? - słusznie zdziwił się Orzeszek - od tego hałasu!
No i pojechał odpoczywać od terroru wokalnego Hanny:

Acquisitio hereditatis

Jakiś czas temu załatwialiśmy trochę spraw spadkowych. Orzeszek nasłuchał się o testamentach, zapisach, zachowkach i innych cudach, a co usłyszał, przetrawił i wykorzystał na swoją korzyść.

- Babciu... - zagadnął któregoś dnia - ... a ty mi zapiszesz swoje mieszkanie?

- Co? - babcia była chyba zbyt zaskoczona, by się zastanowić - A tak, tak, zapiszę.

- A działkę? - nie ustępował Orzeszek - Bo wiesz, ja tak lubię kwiaty. Będę się nimi dobrze opiekować.

- I będziesz tę działkę uprawiać? - babcia  już trochę ochłonęła i zaczęła stawiać warunki.

- Tak, będę, - zapewnił Orzeszek - przecież zawsze ci pomagam!

Cóż miała zrobić babcia? Oczywiście się zgodziła i Orzeszek nabył upragnioną ekspektatywę. 

A choć samego spadku nie nabył i, miejmy nadzieję, długo nie nabędzie (niech nam babcia żyje zdrowo), to jednak zaczął planować, jak też ten przyszły zapis wykorzysta.

- Wiesz mamo... - oznajmił - jak już przejmę babci mieszkanie, to się od was wyprowadzę.

- Ale to chyba jeszcze nieszybko? - próbowałam stonować te wyzwoleńcze pomysły.

- A na działce posadzę piękne kwiaty. - ciągnął niezrażony Orzeszek - Róże albo te... tulipany.

- Mhm - odparłam - ale pamiętasz, że będziesz się musiała tym wszystkim podzielić z siostrą?

- A po co? - Orzeszek był wyraźnie zaskoczony sugestią o dziale spadku - Przecież jej babcia Wanda zapisze!

Weryfikacja

Orzeszek nie zawsze radzi sobie z wieczorną toaletą  tak dobrze, jakby sam oczekiwał. Ostatnio dużą trudność sprawiało mu np. pozbycie się odzieży. Parskał więc i prychał tak donośnie, że zwabił do łazienki zaciekawionego Tatunia. 

- Co robisz, Bisiu? - niewinnie zapytał Tatuń.

- Uchhh, nie mogę zdjąć tej głupiej bluzki! - odwarknął Orzeszek.

- Wiesz co, to może umyj się w bluzce? To i ty będziesz czysta, i ubranie się wypierze. Same plusy! 

Tatuń był pełen najlepszej woli, jednak córunia, zajęta szarpaniem lewego rękawa, jakoś tego nie doceniła.

- To tylko twoja hipoteza!!! - krzyknęła rozdrażniona.

- A co? Zła? - odparł zaskoczony ripostą Tatuń.

- Zła! - fuknął Orzeszek, szamocząc się z przyciasnym dekoltem - Nieprawdziwa!

I żeby ostatecznie obalić Tatuniową hipotezę, triumfalnie rzucił bluzkę na podłogę.