Cytaty

Orzeszek z upodobaniem cytuje klasyków literatury dziecięcej, a że jest mistrzem celnej riposty, zawsze wie co i kiedy powiedzieć....

Wczorajszego wieczoru musieliśmy odbyć nagłą wizytę u laryngologa. Szczęśliwie, rokowania były pomyślne, a pani doktor miła, więc Orzeszek wyszedł z gabinetu w świetnym nastroju. Najpierw wykręcał piruety w poczekalni, potem zaś prezentował nam umiejętność samodzielnego schodzenia po schodach, powtarzając co chwila:

- Tylko mi nie pomagajcie!

Zaraz po wyjściu z budynku zainicjował zabawę w gonienie Orzeszka, w którą udało mu się zaangażować jedynie tatunia,  bo mamusia w dwupaku nie biega po lodzie. Trochę się w tej zabawie zapomniał, bo pomylił chodnik z ulicą i już miał wybiec pod nadjeżdżający samochód, kiedy... Usłyszał krzyk tatunia, potem mamuni i zaczął się cofać. Poślizgnął się jednak, runął jak długi i zaczął się czołgać z powrotem na chodnik. Gdy już podniósł się z ziemi przy niemałej pomocy tatunia, odetchnął z ulgą:

- Uff, na szczęście nie zrobił ze mnie jajecznicy!

A nam się zaraz przypomniało:

"Kura powiada: - Nie chodź na ulicę, bo zrobią z ciebie jajecznicę.

A jajko na to najbezczelniej: - Na ulicy nie ma patelni." - Jan Brzechwa "Jajko"

Przemyślenia spacerowe

Orzeszek wyzdrowiał, ale zanim powróci do wylęgarni infekcji zwanej potocznie przedszkolem, łyka witaminy i hartuje się spacerami po śniegu. Początkowo zimowa sceneria nawet go bawiła. Jak długo można jednak jeździć na sankach, lepić śnieżne kule i brnąć przez zaspy gdy w domu czekają puzzle z księżniczkami? Na pewno nie tak długo jak chciałaby mama.

Szczęśliwie, jak każda kobieta, Orzeszek uwielbia zakupy, spacer można więc przedłużyć w piekarni, mięsnym lub warzywniaku (dobrze, że na osiedlu nie ma jubilera). Okazuje się jednak, że z przedłużaniem można przeholować.

W poniedziałek krążyłyśmy w Orzeszkiem od spożywczego do mięsnego, od mięsnego do piekarni i od piekarni do warzywniaka. Po warzywniaku planowałam jeszcze drogerię (w końcu należy mi się coś od życia poza surówką do obiadu), ale przy wybieraniu cebuli Orzeszek zawył niespodziewanie:

-Ja chcę do doooooomu!

Zaskoczona tą zmianą nastawienia, zapytałam:

- Co się stało? Przecież miałyśmy jeszcze pójść po chusteczki.

- Nie chcę - odparł Orzeszek ze łzami w oczach - wycelpałam się.

- Spacer cię wyczerpał? - zmartwiłam się. Może rzeczywiście za długo ją ciągam po tej chlapie?

- Nie - westchnął Orzeszek - wycelpałam się z doblego humolu! Bajka mi pomoze.

Przysłuchująca się nam ekspedientka parsknęła śmiechem. Ja też, choć trochę mniej, w końcu mam to na co dzień.

Dzielny pacjent

Orzeszek choruje. To już trzeci tydzień fluczenia i pokasływania, a przyczyna nadal jest dla nas i pani doktor zagadką - no chyba, że wziąć pod uwagę alergię na przedszkole. Wczoraj po raz kolejny byliśmy w przychodni i po raz kolejny prawie wszystko było tak samo - oskrzela czyste, płuca czyste, wyniki w normie, inhalujemy się i popijamy herbatkę z majeranku. Tym razem Orzeszek otrzymał jednak cztery, a nie jak zazwyczaj jedną, naklejki dzielnopacjentowe... i dwa tatuaże na dokładkę. Na czym polegała jego wyjątkowa dzielność?

Zaczęło się normalnie, weszłyśmy, przywitałyśmy się, wymieniłyśmy zwyczajowe: "I jak Gabrysia?", "Bez zmian.", po czym pani doktor przystąpiła do słuchania. Słuchała i słuchała, aż w końcu poprosiła, żeby Orzeszek zakaszlał.

- Nie zakaslę, - odrzekło rezolutne dziecię - bo za mało dzisiaj zjadłam.

- Co? - pani doktor rozpoczęła wywiad środowiskowy - Mama cię nie karmi?

- Kalmi, - odparł 20-kilowy pożeracz placuszków - ale mało.

Uznałam, że nie należy kontynuować tematu i postanowiłam przekonać Orzeszka do zakasłania. Niestety, córeczka szybko ucięła moje próby:

- Cicho, to nie ty jesteś lecona!

Mnie zatkało, panią doktor zatkało, a Orzeszek przystąpił do ataku:

- Ooo, nie dostałam dziś naklejki.

Zszokowana lekarka nie liczyła chyba, ile naklejek daje. Wyciągnęła nawet trójwymiarową, schowaną pewnie dla własnych dzieci.

Orzeszek okazał się skuteczny, tylko co pani doktor myśli o mojej wydolności wychowawczej?

Głosujcie na Orzeszka

Orzeszek prosi o wysyłanie sms-ów o treści A00660 pod numer 7122

Myślenie ma przyszlość

Codziennie wieczorem Orzeszek przygotowuje 2 lub 3 książki, które mam mu przeczytać przed snem. Gdy książki są już przeczytane, a światło zgaszone, próbuje jeszcze przedłużyć wspólne zasypianie i pyta:

- A opowies mi coś z buzi?

Wiem, że jestem wyrodną matką, ale zazwyczaj mi się nie chce i wymiguję się jak mogę. Odpowiadam, że jestem zmęczona albo boli mnie gardło. Najczęściej łżę jednak, że zapomniałam.

Orzeszek nie jest oczywiście głupi i nie daje się nabrać. Przysuwa się do mnie, wyciąga rękę i pukając mnie palcem w czoło, mówi:

- Myśl, myśl, myśl! - a następnie dodaje - I co, juz pamiętas?

O dziwo, to zawsze pomaga i z mroków niepamięci wyłaniają się różne Kopciuszki, Śnieżki i Aurory. Wystarczy trochę pomyśleć.

Patriarchat

Dziś rano Orzeszek, reprezentujący na co dzień raczej feministyczny światopogląd, niespodziewanie stał się rzecznikiem patriarchatu.

Musiałam wyjść z domu wcześnie rano i bardzo starałam się nie obudzić śpiącej rodziny. Niestety, Orzeszek dysponuje chyba radarem rejestrującym próby dezercji, złapał mnie więc przy zakładaniu butów. Najpierw przetarł oczy i poprawił piżamkę, a potem zagadnął podejrzliwie:

- Juz wychodzis?

- No tak, - odparłam, nie wiedząc dlaczego się tłumaczę - muszę.

Orzeszek zmarszczył brwi, skrzywił się i wyraźnie oburzony sarknął:

- Zlobiłabyś nam najpielw coś do jedzenia!!!

Zatkało mnie... żeby to był tatuń, odparłabym po prostu: "Sam sobie zrób!", ale przecież nie powiem tego niespełna 4-letniemu dziecku. Zresztą tatuń by tak nie powiedział, co innego ta żmija wyhodowana na własnej piersi. Cóż miałam zrobić?

- Tatuś ci zrobi - powiedziałam.

I tak w obronie równouprawnienia, wkopałam małżonka.

Savoir-vivre

Orzeszek, poza wypadkami odkrzykiwania, odburkiwania i odmamrotania, bardzo ceni sobie kulturę naszych wzajemnych kontaktów. Ba, potrafi brak tejże bezbłędnie zdiagnozować i zripostować. 

Ostatnio Orzeszkowy słowotok zaczął mnie trochę męczyć. Po kilku próbach przekierowania dziecka na bardziej milczące tory, zrezygnowana warknęłam:

- Gaba, bądź cicho!

Niby nic, ale trochę niesalonowo, hrabianka odparła więc urażona:

- Nie mów do mnie tak blutalnie! - po czym zabrała się i poszła.

Taka połajanka zupełnie by mi wystarczyła, jednak Orzeszek musiał mieć na ten temat inne zdanie, bo w drzwiach odwrócił się i zadzierając nos w górę, rzekł:

- Tak się nie mówi do kobiety!

Aha...

Następnym razem najpierw policzę do dziesięciu, a potem powiem: "Droga Gabrielo, czy byłabyś tak łaskawa i zamknęła buzię na 5 minut?"