(Pre)historia

Pamiętacie jeszcze te czasy, gdy 25-letnia pani od plastyki wydawała się stojącą nad grobem staruszką? My już od jakiegoś czasu ich nie pamiętamy, a Orzeszek wciąż nam uświadamia, że skończyły się baaaardzo dawno temu.

Z właściwym młodości zaangażowaniem przepytuje wszystkich bliskich:

- A ty urodziłaś(-eś) się po wojnie? A po której?

Jakby tego było mało, upublicznia (np. w przychodni lekarza rodzinnego) wrażliwe dane dotyczące zaawansowanego wieku rodziców.

- A pan wie, - zaczepia naszego ulubionego pielęgniarza - że jak mój tato był mały to były pieluchy z wełny i szklane butelki do karmienia?

- Naprawdę? - pan Piotr odrywa się od wypisywania recept - I co jeszcze?

- I jeszcze, - Orzeszek kontynuuje niezrażony moim poszturchiwaniem - ludzie nosili ubrania ze skóry zwierząt.

- Tak? - pytam zaczepnie - I może jedli to, co upolowali?

- No nie, - łaskawie zaprzecza Orzeszek - jedzenie kupowali w sklepie. Tylko, że tam nic nie było.

- Aha, - przypomina sobie pan Piotr - tylko ocet.

Uff, na szczęście to podobny rocznik. Prehistoryczny.